بیان هورمون رشد انسانی تحت کنترل پروموتر باکتریوفاژی T5 در پلاسمید بیان کننده pQE30 مورد مطالعه قرار گرفت. برای بیان کارامد هورمون رشد انسانی تعدادی از کدون های رمز کننده انتهای امینی هورمون رشد انسانی بر اساس کدون های اصلی اشریشیاکلی تغییر داده شد. نتایج به دست امده نشانگر بیان بالای هورمون رشد نوترکیب توسط باکتری های حاوی پلاسمید نوترکیب در دمای °C37 در حضور IPTG است. بیان بالای هورمون رشد انسانی در درجه حرارت °C30 نیز در غیاب IPTG توسط باکتری نوترکیب مشاهده شد. بر این اساس بیان هورمون رشد انسانی تحت القاء به روش کاهش درجه حرارتی از °C37 به °C30 بدون القاء شیمیایی مورد ازمون و تایید قرار گرفت. پلاسمید نوترکیب ساخته شده در این تحقیق در میزبان TG1 دارای پایداری بالا در شرایط غیر انتخابی است. باکتری های نوترکیب حاوی پلاسمید نوترکیب pQE‑hGH پس از رشد در شرایط تخمیر غیرمداوم قادر به تولید 53 میلی گرم هورمون رشد در لیتر محیط کشت هستند. ما از تشکیل Inclusion body برای بازیافت هورمون رشد بهره بردیم. سپس تخلیص هورمون رشد نوترکیب با دیافیلتراسیون و refolding دنبال شد. هورمون رشد تولید شده در این سیستم از نظر زیستی فعال بود به نحوی که توانایی اتصال به گیرنده اختصاصی خود بر سطح سلول های IM9 را دارد.

در این مطالعه بیان پروتیین پرومیلوستیک لوکمیا (PML) نوترکیب تحت پروموتر قوی ویروسی T5 مورد بررسی قرار گرفته است. برای این منظور cDNA مربوط به PML با کمک PCR و پرایمرهای اختصاص تکثیر و در وکتور PQE-30 تحت پروموتر T5 کلون شد. سپس وکتور نوترکیب حاصله به میزبان باکتریایی BL21 انتقال داده شد و بیان PML مورد بررسی قرار گرفت .به منظور سهولت در تشخیص و تخلیص پروتیین نوترکیب PML ، در ابتدای آن یک برچسب هیستیدین (Histidine-Tag) قرار داده شد. پروتئن PML از عصاره سلولی با استفاده از کروماتوگرافی میل ترکیبی ذرات نیکل (Ni+) تخلیص و با استفاده از تکنیک های الکتروفورزی SDS-PAGE همراه با رنگ آمیزی کوماسی آبی و ایمیونوبلاتینگ با آنتی بادی ضد برچسب هیستیدین (Histidine-Tag) مورد بررسی قرار گرفت . نتایج حاصل از این مطالعه نشان دادند که سیستم پروموتری T5 جهت تولید اختصاصی پروتیین PML نو ترکیب در مقیاس بالا بسیار کارا می باشد و می تواند در مطالعات بعدی مورد استفاده قرار گیرد.

با هدف مطالعه بیان پریپلاسمی هورمون رشد انسانی در اشریشیاکلی، cDNA مربوطه در داخل دو پلاسمید بیانی حامل توالی کد کننده پپتید نشانه pelB قرار داده شد. دو پلاسمید که یکی مجهز به پروموتر باکتریایی lac و دیگری مجهز به پروموتر باکتریوفاژی T7 می باشند به ترتیب به داخل سویه های TG1 و BL21(DE3) از اشریشیاکلی منتقل شدند. برای القا این سیستم های بیان کننده، IPTG و انالوگ طبیعی ان، لاکتوز، مورد ازمایش قرار گرفتند. نتایج به دست امده از بررسی بیان پروتئین در این کلون ها نشان دهنده بیان انبوه hGH در سیستم مبتنی بر T7 است که بسیار بیشتر از مقدار بیان شده در سیستم تنظیم شده با پروموتر lac است. در هر دو سیستم مورد ازمایش، بخشی از هورمون رشد تولید شده در سیتوپلاسم باکتری نوترکیب به صورت پیش‑ پروتئین باقی می ماند و بخش دیگر به صورت پروتئین بالغ به فضای پریپلاسمی منتقل می گردد. هرگونه کاهش در سطح بیان منجر به پردازش و انتقال کامل هورمون رشد انسانی به فضای پریپلاسمی باکتری های نوترکیب نگردید. بنابراین پیشنهاد می گردد که برای دستیابی به بیان پریپلاسمی هورمون رشد انسانی به طور کارامد در اشریشیاکلی، یک راهکار تلفیقی در برگیرنده استفاده از پپتید نشانه مناسب، افزایش حلالیت پیشساز پروتئین علاوه بر بهینه سازی شرایط رشد والقا مورد توجه قرار گیرد.

مقدمه: التیام آسیب های پوستی ناشی از تروما، جراحی و بیماری های مزمن همچنان به عنوان یک مشکل بالینی قابل توجه باقی است. اخیرا پیدایش هورمون رشد نوترکیب انسانی، تعدیل التیام را امکان پذیر ساخته است. اگرچه شمار فزاینده از مقالات به گزارش اثر مطلوب هورمون رشد بر التیام زخم پرداخته اند، برخی مطالعات چنین تاثیری را نفی کرده اند. در واقع عوارض استفاده سیستمیک از هورمون رشد به درستی شناخته نشده است. این مطالعه تلاشی برای شناخت اثر واقعی تجویز موضعی و سیستمیک و با دوز پایین هورمون رشد نوترکیب انسانی بر التیام زخم های پوستی است.روش ها: تعداد 30 رات ویستار به وزن 250 تا 400 گرم انتخاب شدند. رات ها بیهوش شده و به طور تصادفی در دو گروه مورد (که به سطح زخم آنها هورمون نوترکیب انسانی به طور موضعی مالیده شد) و کنترل (که به زخم آنها سالین هم حجم مالیده شد) تقسیم شدند. 7، 10، 14 و 17 روز پس از عمل رات ها مورد معاینه فیزیکی قرار گرفتند و بستر زخم آنها از لحاظ کمی رتبه بندی شد. اختلاف بین دو گروه مورد تحلیل قرار گرفت. مقادیر P کمتر از 5 درصد معنی دار تلقی شد. نتایج: در گروه مورد هیچگونه واکنش حساسیتی در اطراف زخم دیده نشد. در تمام روزها سرعت التیام زخم در دو گروه به طور معنی داری متفاوت بود (مقدار P در روزهای 7، 10، 14، 17 و 21 به ترتیب معادل 0.005، 0.008، 0.014، 0.025 و 0.046 بود).نتیجه گیری: در این کارآزمایی حیوانی التیام پوستی در دو گروه کنترل و شاهد متفاوت بود. ملاک مقایسه دو گروه را وضعیت بستر زخم در نظر گرفتیم. در روزهای معاینه، اختلاف بین دو گروه معنی دار بود. ما از هورمون نوترکیب انسانی با دوز پایین استفاده نمودیم که باعث بهبود روند التیام گشت. اثرات تجویز دراز مدت هورمون نوترکیب انسانی بر تشکیل جوشگاه زخم در انسان هنوز شناخته نشده و محتاج مطالعات بیشتری است.

مقدمه: هورمون رشد، یک رشته پلی پپتید غیرگلیکوزیله ترشحی از سلول های غدد هیپوفیز همه مهره داران است که تنوع وسیعی از فعالیت های زیستی را دارا بوده و با توجه به اهمیت این هورمون و کاربردهای درمانی مهم و متنوع آن در پزشکی، تولید نوترکیب آن می تواند از درجه اهمیت بالایی برخوردار باشد. در دهه های اخیر، مهندسی پروتئین و مهندسی ژنتیک سبب شده است که میزان بالایی از سطح بیان و تولید این پروتئین در میزبان های مختلفی از جمله باکتریاشریشیاکلی حاصل شود و با تکنیک های جدید، خالص سازی و سنجش هورمون تولیدی به آسانی انجام گیرد. بنابراین هدف پژوهش مروری حاضر، بررسی تولید هورمون رشد انسانی نوترکیب (rhGH) و چالش های پیش رو انجام گرفت. نتیجه گیری: از جمله مشکلاتی که در مسیر بیان و تخلیص هورمون رشد انسانی می توان به تولید اجسام توده ای در بیان پروتئین های نوترکیب در سیتوپلاسم سلول ها، آلودگی های ناشی از پروتئین های میزبان، ریکاوری پایین پروتئین از این توده ها، ترشح کم پروتئین ها به فضای پری پلاسمی، هزینه بالای تولید مخصوصاً در مرحله تخلیص و غیره اشاره کرد. به علت عدم نیاز به گلیکوزیله شدن این هورمون و نیز راندمان بالا و سادگی کار، سیستم های باکتریایی مخصوصاً اشریشیاکلیاقتصادی ترین و موثرترین سیستم ها در بیان پروتیئن های هترولوگ هستند و می توان عنوان کرد که باکتری اشریشیاکلیکارآمدترین میزبان برای تولید هورمون رشد انسانی نوترکیب است. مرحله خالص سازی هورمون معمولاً پرهزینه ترین مراحل تولید محسوب می شود. از این رو یک طراحی مطلوب به منظور داشتن بالاترین میزان ریکاوری پروتئین هدف همراه با حذف همه آلودگی ها از محصول نهایی و کاهش مراحل تخلیص مورد نیاز است.

زمینه مطالعه: اسهال یکی از بیماری  های شایع و مهمترین عامل مرگ و میر و تاخیر رشد در گوساله  های زیر یک ماه است. در بین سویه  هایاشریشیا کلی انتروتوکسیژنیک که مسبب اسهال در گوساله  های یک تا هفت روزه هستند، سویه های واجد فیمبریه F5 اهمیت زیادی دارند. بخش FanC فیمبریهF5 نقش اساسی در اتصال باکتری به یاخته  های روده و آغاز بیماری داشته و پادتن  های تولید شده بر علیه آن اثر حفاظتی دارند. هدف: ساخت و ارزیابی بیان پروتئین نوترکیب FanC اشریشیا کلی انتروتوکسیژنیک مرتبط با اسهال گوساله. روش کار: در این مطالعه پلاسمید پروکاریوتی pET-28a حاوی قسمت fanC فیمبریه F5 طراحی و ساخته شد و تولید پروتئین حاصل از پلاسمید طراحی شده در باکتری (DE3) ا BL21 اثبات رسید. نتایج: حاصل این تحقیق ساخت پلاسمید پروکاریوتی pET-28a حامل ژن FanC و تهیه پروتئین خالص آن پس از بیان ژن در باکتری (DE3)اBL21 بود که با روش های تعیین توالی و وسترن بلاتینگ به اثبات رسید. نتیجهگیری نهایی: پروتئین FanC و سویه باکتری نوترکیب تولید شده را می توان در آزمون های تشخیصی و همچنین طراحی و تولید واکسن کلی باسیلوز گوساله به کار برد.